Format 17×24 cm, stron 522, cz-b zdjęcia, miękka okładka.

Stan bardzo dobry (pieczątka własnościowa).

W oparciu o bogate materiały źródłowe (literatura piękna, pamiętniki, artykuły prasowe, raporty milicji, wyniki badań socjologicznych) autor opisuje życie codzienne Warszawiaków i przestrzeń publiczną stolicy (m.in. wygląd ulic, handel, sklepy, budki, stragany, komunikacja publiczna, dworce, miejsca odpoczynku, knajpy i restauracje).

Nota z okładki:

„Po raz pierwszy znalazłem się w nowej dla mnie roli historyka i równocześnie świadka – obserwatora wielu zjawisk i wydarzeń naszych najnowszych dziejów. Z doświadczenia wiem, że świadkowie przeszłości najbardziej zadowoleni są z tych publikacji, które poszczególne sprawy i ludzi ukazują w taki sposób, jak oni zapamiętali. Oczywiście, sam, zaczynając lekturę tej pracy – na ile jest to tylko możliwe – starałem się w ten sposób nie myśleć. Potraktowałem ją tak, jak – moim zdaniem – ona na to zasługuje, uznając ją za dzieło stricte historyczne. To, że wiele opisanych przez autora spraw, wydarzeń, miejsc czy zjawisk znałem z autopsji, nie miało dla mnie właściwie żadnego znaczenia. Praktycznie też od razu zorientowałem się, że mamy do czynienia z dziełem wyjątkowym. Błażej Brzostek napisał bowiem rozprawę niezwykle dojrzałą i erudycyjną.” prof. Jerzy Eisler

„Komunizm, paradoksalnie jak na swoje założenia i burzycielską praktykę, w wielu sprawach spowalniał ewolucję. W naszych krajach życie płynęło bardzo wolno, tu moda mało się zmieniała, tu wciąż cerowano skarpetki. Te wszystkie punkty załapywania oczek w pończochach, o których pisze autor, czy punkty doładowywania tuszu do długopisów powstawały z powodu braku wszystkiego, ale także były wynikiem braku rozwoju technologicznego. Z tej książki wiele dowiedziałem się o mieście, w którym żyłem. Choć znam je dobrze z czasów opisywanych przez autora, nic mnie nie wzburzyło jako nieprawdziwe bądź nieprawdopodobne, a wyczytałem dużo nowego. Nie znam drugiej takiej pracy o Warszawie tamtego okresu. Książka ta jest znakomita.” prof. Marcin Kula