WARSZAWSKIE DZIEDZICTWO POSTINDUSTRIALNE

Format 17×24,5 cm, str. 360, czarno-białe fotografie w tekście, kolorowe fotografie po tekście, okładka twarda.

Stan bardzo dobry.

Dziś trudno w to uwierzyć, ale Warszawa była kiedyś ważnym ośrodkiem przemysłowym na mapie Imperium Rosyjskiego, a później II Rzeczypospolitej. Przemysł kojarzymy raczej z powojenną historią miasta. Tymczasem na początku XX w. notowano w mieście kilka tysięcy mniejszych i większych zakładów przemysłowych ? zarówno fabryk, zatrudniających czasem nawet po 4 tys. osób, jak też niewielkich firm rodzinnych. Krajobraz miejski, szczególnie na obrzeżach centrum, tworzyły w dużej mierze hale fabryczne, kominy i domy robotnicze. Miasto specjalizowało się w szeroko pojętej produkcji metalurgicznej, a niektóre z wyrobów zdobyły sobie uznanie nie tylko na rynkach lokalnych, ale także europejskich bądź nawet światowych. Co z tego zostało do dziś? Przeszło kilkaset zabudowań poprzemysłowych, często cały zespołów, ale także małych, schowanych w podwórkach warsztatów. Najstarsze z nich sięgają swoją historią połowy XIX w. Nie zawsze są to zabytki związane z produkcją przemysłową w sposób bezpośredni, jak hale produkcyjne, to także architektura mieszkaniowa, socjalna czy szeroko pojęta infrastruktura techniczna (jak elektrownie czy zespoły wodociągów) – wspólnym dla nich mianownikiem jest zawsze inżynieryjny charakter ich architektury. [ze wstępu]