MEDYTACJE KARTEZJAŃSKIE

Format 13×19 cm, stron XXX, 451 twarda, płócienna okładka z obwolutą. Stan bardzo dobry.

Medytacje kartezjańskie z dodatkiem uwag krytycznych Romana Ingardena.

Przełożył i przypisami opatrzył Andrzej Wajs.

Przekład przejrzał i wstępem poprzedził Andrzej Półtawski.

Spis tresci:

Słowo wstępne
Od wydawcy

MEDYTACJE
Wstęp

§ 1. Medytacje Kartezjusza jako wzór filozoficznej autorefleksji(Selbstbesinnung)
§ 2. Konieczność radykalnego ponowienia punktu wyjścia filozofii

Medytacja pierwsza — Droga do transcendentalnego Ego

§ 3. Przewrót kartezjański i przewodnia idea teleologiczna absolutnego ugruntowania nauki
§ 4. Odsłonięcie sensu teleologicznego (^wecksinnes) nauki poprzez wżycie się w nią (Einleben in sie) jako w noematyczny fenomen
§ 5. Oczywistość a idea autentycznej nauki
§ 6. Zróżnicowania (Differenziaungen) oczywistości. Filozoficzny postulat apodyktycznej i w sobie pierwszej oczywistości
§ 7. Nie apodyktyczna oczywistość istnienia świata; wciągnięcie jej w zasięg przewrotu kartezjańskiego
§ 8. „Ego cogito” jako transcendentalna subiektywność
§ 9. Zasięg oczywistości apodyktycznej twierdzenia „Ja jestem”
§ 10. Dygresja. Kartezjańskie uchybienie w sprawie zwrotu transcendentalnego
§ 11. Ja psychologiczne a Ja transcendentalne. Transcendencja świata

Medytacja druga — Odsłonięcie uniwersalnych struktur pola transcendentalnego doświadczenia

§ 12. Idea transcendentalnego ugruntowania poznania
§ 13. Konieczność tymczasowego wyłączenia zagadnień zasięgu transcendentalnego poznania
§ 14. Strumień cogitationes. Cogito i cogitatum
§ 15. Naturalna a transcendentalna refleksja
§ 16. Dygresja. „Ego cogito” jako konieczny punkt wyjścia zarówno transcendentalnej, jak i „czysto psychologicznej” refleksji
§ 17. Dwustronność badań nad świadomością jako następstwo problematyki korelacji. Kierunki opisu. Synteza jako praforma (Urform) świadomości
§ 18. Identyfikacja jako forma podstawowa syntezy. Wszechobejmująca synteza czasu transcendentalnego
§ 19. Aktualność i potencjalność życia intencjonalnego
§ 20. Odrębność analizy intencjonalnej
§ 21. Przedmiot intencjonalny jako „transcendentalna nić przewodnia” (trcmszendentaler Leitfaden)
§ 22. Idea powszechnej jedności wszystkich przedmiotów i zadanie jej konstytutywnego wyjaśnienia

Medytacja trzecia — Problematyka konstytucji. Prawda i rzeczywistość

§ 23. Uściślenie pojęcia konstytucji transcendentalnej przez wprowadzenie haseł „rozum” (Vtrnunft) i „nierozum”(„Urwemunft”)
§ 24. Oczywistość jako samoprezentacja. Jej zmodyfikowane pochodne (Abwandlungen)
§ 25. Rzeczywistość i quasi-rzeczywistość
§ 26. Rzeczywistość jako korelat oczywistego potwierdzenia
§ 27. Funkcjonowanie habitualnej i potencjalnej oczywistości w konstytucji sensu „przedmiot istniejący”
§ 28. Domniemana (Prosumptise) oczywistość doświadczenia świata. Świat jako idea-korelat idei doskonałej oczywistości doświadczenia zewnętrznego (Erfahrungsemdmt)
§ 29. Dziedziny materialne i formalno-ontologiczne jako wskaźniki (Indices) transcendentalnych systemów oczywistości

Medytacja czwarta — Rozwinięcie problemów konstytucji samego transcendentalnego Ego……………

§ 30. Transcendentalne ego nieodłączne od swych przeżyć
§ 31. Ja jako identyczny biegun przeżyć
§ 32. Ja jako substrat określeń habitualnych (Habitualitatm)
§ 33. Ja w pełni swej konkretności (Konkretion) jako monada a zagadnienie jego autokonstytucji
§ 34. Wypracowanie zasadniczego kształtu metody fenomenologicznej. Transcendentalna analiza jako analiza eidetyczna
§ 35. Wypad w kierunku eidetycznej psychologii wnętrza
§ 36. Transcendentalne ego jako uniwersum możliwych form przeżyć. Podlegające prawu istoty normowanie komponowania się przeżyć (Komposibilitat der Erlebnisse) w stosunkach współistnienia i następstwa
§ 37. Czas jako uniwersalna forma wszelkiej egologicznej genezy
§ 38. Aktywna i pasywna geneza
§ 39. Asocjacja jako podstawowa zasada genetyki pasywnej
§ 40. Przejście do zagadnienia idealizmu transcendentalnego
§ 41. Autentyczne fenomenologiczne wydobywanie na jaw własnego „ego cogito” (Selbstauslegung des „ego cogito”) jako „transcendentalny idealizm”

Medytacja piąta — Odsłonięcie sfery transcendentalnego istnienia jako monadologicznej intersubiektywności

§ 42. Przedstawienie problemu doświadczania obcych podmiotów (Fremderfahrung) jako odpowiedź na zarzut solipsyzmu
§ 43. Noematyczno-ontyczny sposób dania Innego jako transcendentalna nić przewodnia konstytutywnej teorii doświadczania obcych podmiotów
§ 44. Redukcja doświadczenia transcendentalnego do sfery tego, co własne ( Eigmheibsphare )
§ 45. Ego transcendentalne a zredukowany do tego, co moje własne, rezultat apercepcji mnie samego (eigenheitlich reduzierte Selbstapperzeplion): psychofizycznie złożony człowiek
§ 46. To, co własne, jako sfera aktualności i potencjalności strumienia przeżyć
§ 47. Do pełni monadycznej konkretności tego, co własne, należy również przedmiot intencjonalny. Immanentna transcendencja i świat pierwotnego pochodzenia (primordiale Welt)
§ 48. Transcendencja świata obiektywnego jako transcendencja wyższego szczebla, w przeciwieństwie do transcendencji pierwotnego pochodzenia
§ 49. Nakreślenie toku operacji „intencjonalnego wydobywania sensu doświadczania czegoś, co obce
§ 50. Pośredni charakter zawartej w doświadczaniu obcych podmiotów intencjonalności jako charakter „współprezentowania” („Apprasentation”) jako charakter apercepcji analogicznej
§ 51. „Łączenie w pary” („Paarung”) jako asocjacyjnie konstytuujący składnik doświadczania obcych podmiotów
§ 52. Współ-prezentowanie jako specyficzny rodzaj doświadczenia, posiadający swój własny styl potwierdzania
§ 53. Potencjalne momenty sfery pierwotnego pochodzenia i konstytutywna funkcja, jaką spełniają one w aktach apercepcji Innego
§ 54. Eksplikacja sensu aktów współ-prezentowania, w których doświadczam obcych podmiotów
§ 55. Uwspólnocenie (Vergemeinsckaftung) monad i pierwsza forma tego, co obiektywne: przyroda intersubiektywna.
§ 56. Konstytucja wyższych szczebli wspólnoty intermonadologicznej
§ 57. Wyjaśnienie zjawiska równoległości zachodzącej pomiędzy procedurą wydobywania na jaw tego, co wewnątrzpsychiczne, a analogiczną procedurą zastosowaną na gruncie egologiczno-transcendentalnym
§ 58. Uczłonowanie pola zagadnień intencjonalnej analityki wyższych wspólnot intersubiektywnych. Ja i świat otaczający
§ 59. Eksplikacja ontologiczna i jej miejsce w całokształcie transcendentalnej fenomenologii konstytucji
§ 60. Metafizyczne rezultaty naszej procedury wydobywania na jaw zasobów dostarczanych przez akty doświadczania obcych podmiotów
§ 61. Tradycyjna problematyka „źródła psychologicznego” i jej fenomenologiczne objaśnienie
§ 62. Ogólny rzut oka na charakter operacji intencjonalnego wydobywania zasobów doświadczania obcych podmiotów

Zakończenie

§ 63. Zadanie krytyki transcendentalnego doświadczenia i poznania transcendentalnego
§ 64. Słowo końcowe

Uwagi krytyczne Romana Ingardena do Medytacji kartezjańskich
Przypisy
Skorowidze