HISTORIA STAROŚCI OD MONTAIGNE’A DO PIERWSZYCH EMERYTUR

Format 16,5×24 cm, stron 326, okładka twarda.

Stan bardzo dobry.

W treści m.in.:

• Obiektywne wahania XVII stulecia.
• Medice et modice: spór między zwolennikami humorów i autorami przepisów na długie życie.
• Starcy Rembrandta.
• Starzy ludzie w życiu codziennym. Twórczość braci Le Nain.
• Brzydota i zepsucie przeznaczeniem starych kobiet.
• Druga połowa XVII stulecia: tryumfujące dziedzictwo komedii dell’arte, popularność starych zrzędów i ich miłostki.
• Trudno być starym w Europie doby klasycyzmu.
• Starość wykluczona ze społeczeństwa: „Biedak idzie wciąż swą drogą, gościńcem wiodącym do przytułku”.
• Francuska szansa: starzy wojskowi za czasów Ludwika XIV.
• Starość wielkiego króla Ludwika XIV.
• Starzy ludzie według prac francuskiej szkoły arytmetyki politycznej.
• Pójście na dno i pobożność. Rady pani de Lambert.
• Akademizm i barok: między Hogarthem a Chardinem.
• Zwycięstwo wrażliwości: dobrzy staruszkowie i „jak być dobrą babcią”.
• Rozmaite postacie starości w XVIII-wiecznej Europie.
• Babki w roli wychowawczyń i patriarchowie w rodzinie.
• Starość zdeklasowana: polityka przywiązania do miejsca stosowana w różnych państwach europejskich.
• Łóżko, stół, ławka: trzy miejsca spoczynku starości objętej publiczną opieką.
• Starość przywrócona do godności: europejska polityka emerytur.
• 1793: Republika Francuska oddaje cześć starości.
• Starość w teatrach Republiki.
• Goethe, Faust, czas i wiek.
• Złudny tryumf młodości i trzydzieści milionów starych ludzi w Europie pod koniec XIX stulecia.
• Interesujący przedmiot badań medycyny: pierwsza patologia wieku starczego.
• Starość widziana oczyma XIX stulecia: od malarza do fotografa.
• Starość u impresjonistów i ekspresjonistów.
• Pesymizm Schopenhauera.
• Postawy starych ludzi w XIX-wiecznym społeczeństwie: od obecności do symbolu.
• Polityczny spór między pokoleniami.
• Pomoc społeczna, ubezpieczenia, emerytury.
• Berlin 1880, Londyn 1908, Paryż 1910.