Format 13,5×21,5 cm, str. 343, okładka miękka.

Stan bardzo dobry.

Wspomnienia z zesłania w głąb ZSRR Adolfa Popławskiego (ur. 1907 w Wilnie, zm. 1982 w Sopocie), plastyka, żołnierza Armii Krajowej, po powrocie do Polski w 1956 r. pedagoga.

Od autora:

Urodziłem się i wychowałem w Wilnie, mieście, w którym polskość za czasów carskich bardziej niż gdzie indziej była prześladowana i dlatego bardziej się ją w sobie czuło. Rodzice moi mieli sześciu synów: najstarszy, będąc jeszcze uczniem, przed samą maturą w roku 1919 poszedł jako ochotnik do powstającej armii polskiej; drugiej wojny już nie doczekał. Następny brat w roku 1944 aresztowany za przynależność do AK, zginął na Syberii w rok później; w wyroku miał 10 lat więzienia. Trzeci, tzn. ja — za to samo w roku 1945 skazany na 15 lat katorgi, powróciłem do Polski po 12 latach, w grudniu 1956 roku. Czwarty — zmobilizowany w roku 1939 jako porucznik rezerwy, zginął od niemieckiej serii kul w szarży ułańskiej pod Lwowem. Piąty — także jako oficer rezerwy, zamordowany został w Katyniu. Szósty — najmłodszy, sądzony razem ze mną, dostał wyrok 10 lat i po 11 latach wrócił do Polski. Rodzice wychowali nas sześciu — w ostatnich latach życia nie mieli przy sobie żadnego. Wyprowadzono mnie z domu jako ostatniego, ale nawet wtedy, ani nigdy przedtem, nie usłyszałem od Rodziców żadnego słowa skargi, wymówki, czy perswazji. — Spełniaj-cie swój obowiązek wobec Ojczyzny — mówili — a o nas się nie martwcie. Do Polski powrócił mój najmłodszy brat i ja, ale Rodzice nie doczekali się żadnego z nas.

Wilno, Workuta, Ural, Tajszet, Kołyma